خدای متعال در موارد بسیار به ظالمان مهلت داده ودر عقوبت آنان شتاب کرده است. در برخی از موارد خدای متعال به سبب ظلم ستمگران حکم خود را تغییر داده است. برای نمونه می دانیم که سیزده سال پس از بعثت وقتی مشرکان قصد جان پیامبر را کردند، حضرت در لیله المبیت حضرت امیر علیه السلام را به جای خود نهادند. آن جناب به نیکی می دانستند که هشت سال بعد پیروزمندانه به این شهر بازخواهند گشت ولی به هر حال شهر مکه شهر ایشان ونیاکان بزرگوارشان بود واین خروج اجباری برای حضرت ناگوار بود. به همین دلیل خدای متعال بر شهر خود وخانه ای که نام مبارک خود را بر آن نهاده بود غضب کرد وبیتوته شبانه در این شهر را مکروه گردانید. در روایات آمده است که رسول خدا وپس از ایشان امیرمؤمنان نیز هرگاه به حج مشرف می شدند روزها را در مکه می گذراندند وشب به بیرون مکه می رفتند ودر مکه نمی ماندند. این در حالی بود که در آن روزگار رفت وآمد آن کار آسانی نبوده است. به هر حال فقها امروزه می گویند کسی که به حج یا عمره می رود مستحب است که شب در مکه نخوابد.
شاهد ما در این ماجرا این است که خدای متعال به سبب اندوه پیامبر خود بدین سان حتی بر خانه وشهر خود غضب نموده است.
شاهد دیگر این سخن ماجرای قوم صالح است که قرآن مجید درباره آنان فرموده است:
«فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَیْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّ هَا»؛ آنان ناقه را پی کردند وپروردگارشان به سبب این گناه سرزمینشان را درهم کوبید وبا خاک یکسان کرد.
فاء در «فَدَمْدَمَ» به اصطلاح ادبی، بر ترتیب اتصالی دلالت دارد. در تاریخ آورده اند که قوم ثمود آن ناقه را در روز کشتند وخدای متعال مهلتشان نداد ودر همان شب آنان را به کیفر رساند.
در حقیقت فرشتگان الهی چنین ماجراهایی را دیده بودند واز آن جا که می دانستند ماجرای عاشورا از همه این وقایع عظیم تر است از خدا خواستند مانع وقوع این رخداد شود.
در زمان پهلوی اول که برگزاری عزاداری امام حسین ممنوع بود مردم قم نیمه های شب در خانه ها وبه صورت کاملاً پنهانی به سوگواری می پرداختند وپیش از سپیده صبح متفرق می شدند. یکی از پیرمردها نقل می کرد که یکی از مأموران دولتی روی سقف بازار قم ایستاده بود وخانه های شهر را وارسی می کرد تا اگر چراغ روشن یا رفت وآمدی ببیند که نشان از مجلس عزاداری دارد مانع شود وگزارش دهد. هنوز هم روی سقف بازار دریچه هایی دایره وار برای عبور نور وهوا قرار دارد. او از داخل دریچه سرش را به سمت پایین فرو برد تا نشان یک مجلس سوگواری را به همکارش بگوید که بی اختیار از بالای سقف بر روی زمین سقوط کرد وصدای غریبی داد. او را به بیمارستان بردند وپیش از اذان صبح به درک واصل شد.
غرض این که شواهد این معنا بسیار است. همان قدر که اقامه شعائر حسینی وخدمت به دستگاه سیدالشهدا علیه السلام اجر ومقام عظیم دربر دارد، مبارزه با آن وتشکیک در این امور وآزردن سوگواران حضرت با عذاب دردناک توأم است. کسانی که با امام حسین علیه السلام مبارزه می کنند یا در سوگواری های حضرت به شبهه افکنی می پردازند ومردمان را دلسرد می کنند انصافاً دست به کار خطرناکی می زنند وباید از این کار بترسند. چنین چیزی به راستی جای ترس بسیار دارد.
سوگواری هایی که در نقاط گوناگون زمین به زبان ها وشکل های گوناگون صورت می گیرد از حد شمار بیرون است ولی خدا می داند که سوگواری هایی که در میان فرشتگان وساکنان عالم بالا صورت می پذیرد بسیار بسیار بیشتر است. بکوشیم ما نیز در این میان سهمی داشته باشیم وبه جای تشکیک یا دل سپردن به نغمه های سرد شبهه افکنان در شمار سوگواران واقعی حضرت باشیم وهر رنج واندوهی را در این راه به جان بخریم وبه حساب مولایمان سیدالشهدا علیه السلام بنویسیم وداوری درباره برخی از انواع عزاداری ها را به مجتهدان وخبرگان کار بسپاریم.
از خدای متعال می خواهم ما را در شمار خادمان حضرت قرار دهد وسوگواری هایمان را به احسن وجه بپذیرد
